Hoe de kracht van de liefde ons meer naar elkaar brengt

Kracht van de liefde

Niet zo lang geleden las ik dat Dinand Woesthoff, de voormalige frontzanger van Kane, alweer 10 jaar is getrouwd met zijn mooie vrouw Lucy Hopkins. Ik zal eerlijk bekennen: ik wist natuurlijk dat Guusje Nederhorst tot haar overlijden de vrouw was van Woesthoff, maar met wie hij nu zijn leven deelde, echt geen idee. Terwijl ik elke dag RTL Boulevard kijk. Het is Lucy Hopkins dus. Van oorsprong Engelse, inmiddels al jaren in Nederland. En vooral heel gelukkig met die voormalig zanger van Kane.

Van Story naar Vogue

Tot zover het Story-gehalte. Even switchen naar het blad van iets meer diepgang: de Vogue. Ik was nieuwsgierig geworden naar die voor mij onbekende Lucy Hopkins en dus ben ik gaan Google-en. Wauw, mooie vrouw hoor. Daar ben ik gevoelig voor: mooie vrouwen. Ik belandde op een artikel uit de Vogue van bijna een jaar geleden. Daarin vertelde Hopkins over de start van de relatie met Woesthoff. Een man die nog volop in rouw was en stukje bij beetje zichzelf opraapte om zijn leven weer op te pakken.

Man met een hutkoffer aan bagage

Het begin van de relatie was dan ook niet eenvoudig. In Vogue licht ze dat heel open toe: 'Die charmante rocker uit Nederland bleek een hutkoffer aan bagage met zich mee te dragen... we hebben eerst 5 jaar moeten ploeteren'. Waar andere stellen eerst verliefd worden, daar helemaal in opgaan en gaandeweg elkaars irritante trekjes ontdekken, belandde de relatie met Woesthoff direct in zwaar weer. Juist nu de jaren verstrijken en de storm is gaan liggen, neemt de ruimte om verliefder te worden met de dag toe. Niet voor niets beloofden ze onlangs, na tien jaar huwelijk, elkaar opnieuw trouw te blijven.

Je voelen als een loser

Deze inleiding had ik even nodig om de brug naar mijzelf te slaan. Het hele verhaal raakte me namelijk en deed mij beseffen hoe ik mijn relatie met Rachel begon. Ik had nog niet eens zo gek lang ervoor een relatie van 10 jaar erop zitten. Toen dat stuk liep, besloot ik het huis te verlaten en ben ik terug bij mijn ouders gaan wonen. Superlief natuurlijk en helden voor het leven, maar van mijn trots en (zelf) vertrouwen was weinig over. Zo iets dierbaars verliezen en terug bij af zijn, voelde echt rock bottom. Ik voelde me gewoon echt een loser bij tijd en wijle.

Flirten via LinkedIn

Wonderlijk genoeg kwam ik via nota bene LinkedIn in contact met Rachel. Ik wist wie ze was, want ze woonde al jaren in de flat van een vriend van mij. Een mooie verschijning waarop ik die vriend regelmatig attendeerde. Haar verzoek om een online netwerkvriend te worden via LinkedIn sloeg ik uiteraard niet af. Sterker nog; ik beantwoordde haar vriendenverzoek met een (oké, ik geef toe) terugkoppeling die eindigde met een bijdehante opmerking. Iets in de trant van: als ik je nog eens zie, glimlach dan nog een keer naar me, zoals je vaker doet. Ze had waarschijnlijk meteen al spijt van haar vriendenverzoek. Al vertel het verhaal tegenwoordig wel zo dat zij begonnen was met flirten via LinkedIn. Is ook gewoon zo!

Toeval bestaat niet

Om een lang verhaal kort te maken (yeah right): ook wij zijn al weer heel wat jaartjes samen. Dit jaar pas en precies 7 jaar. Toch lijkt het langer. Als men weet wat wij samen hebben doorgemaakt dan mogen we onszelf een heel groot compliment geven dat we elkaar gevonden hebben en het zover met elkaar geschopt hebben. Dit is echt geen toeval meer, toeval bestaat immers niet, we passen echt zo goed bij elkaar. Tenminste, dat weten we steeds meer naarmate we elkaar steeds beter leren kennen. Met de kennis van nu weten we dat we echt bij elkaar horen!

De power van een vrouw

En daar wil ik eigenlijk heen met mijn verhaal. Niet alleen ik had mijn rugzakje met verse inhoud bij me; Rachel had er ook nog eentje en misschien zat-ie nog wel voller dan de mijne. Bovendien had zij veel minder tijd gehad om zich te ontdoen van al dat gewicht dat ze meesleepte in die rugzak. Er stonden na haar scheiding namelijk meteen twee kindjes van amper 4 en 2 op haar te wachten die wel gewoon gevoed moesten worden. En gedoucht. Aangekleed. Naar de opvang gebracht moesten worden. En later weer naar zwemles. Wonend in een appartement dat door gouden familiehanden zo spoedig mogelijk bewoon- en leefbaar is gemaakt. Oh, en er moest natuurlijk wel gewerkt worden, want de kindermondjes worden niet gratis gevoed. En dit is nog maar een samenvatting.

Vrouwen zijn moedig en sterk

Mijn huidige vrouw was en is een moedige vrouw. En ze is een overlever. Een vechter. Een volhouder. Als ik haar verhalen hoor wat ze allemaal niet heeft moeten doorstaan waar ze nu is, dan maak ik een diepe buiging voor haar. En voor alle vrouwen die de moed en ballen tonen om na de moeilijkste keuzes uit hun leven op te staan en te strijden voor hun vrijheid en geluk. Niets ten nadelen van de partners die ze verlaten, want waar twee vechten hebben meestal ook twee schuld. Zo ook ikzelf in mijn vorige relatie(s).

Mannen zijn bang voor de leegte

Vrouwen zijn echt enorm sterk. Erg moedig en dapper. Ik heb veel respect voor ze. Mannen, wij mannen, zitten toch wat anders in elkaar. We zijn bang om onze zielenmaatje ter verliezen omdat we angst hebben om alleen te zijn. Vrouwen zorgen van nature goed voor anderen, ook al hebben ze het zelf al druk zat. Dus als zo’n gouden engel de deur uitstapt, laat ze een enorme leegte achter. Een leegte van liefde, rust, controle en zorg. Zij is de haven waar je als man graag aanmeert. En ineens is die veilige haven weg. Zelden heb ik in mijn omgeving de man een knoop zien doorhakken. Mannen die inzien dat ze dat moeten doen en vervolgens ook doen zijn bazen. Zij zijn dapper.

Liefde, communicatie en vertrouwen

Die vrouw van mij die is mij er een. Ook wij hadden in het begin dus aardig wat lading is onze rugzakken. En die lading was dus niet altijd even leuk of makkelijk. Er was dus nog veel te bespreken. Toch wisten we, nee voelden we, dat die klik van ons klopte. Liefde, communicatie en vertrouwen blijken toch wel ingrediënten die in ons beide sterk aanwezig zijn. En de een heeft wat meer van het een dan de ander. Samen vullen we elkaar daarin aan en versterken we elkaar. Zoals Yin niet kan zonder Yang. Het is echt mooi om te zien hoe we elkaar helpen om beetje bij beetje de rugzakken te ontdoen van de verschillende ladingen.

Verschillend zijn zonder te oordelen

Eerlijk is eerlijk: dat kost je ook heel veel gesprekken en heel veel geduld. Probeer zo’n overlever maar eens uit te leggen waarom je door depressieve gevoelens totaal niet functioneert. Mijn vrouw heeft namelijk geen tijd gehad voor depressies, die had kindjes te voeden. Terwijl ik die urgentie en verantwoordelijkheid niet had, kon ik ondertussen even flink opbranden. We hebben toen vooral geleerd om elkaar ondanks onze ervaringen en conditioneringen niet te veroordelen. We have to stand together in this en ergens hebben we altijd gevoeld en geloofd dat we elkaar hierbij moesten helpen. Zelfs bij momenten van grote twijfel.

Steeds meer verliefd op elkaar

Nu wij onze stormen hebben doorstaan en de wind steeds meer gaat liggen, trauma’s een naam én een plek hebben, krijgen we steeds meer ruimte om verliefder op elkaar te worden. We merken door de jaren heen meer en meer hoe complementair we aan elkaar zijn en hoe we elkaar nodig hebben om vooral te groeien als mens. En we merken juist dat dát bepalend is voor alles wat ons nu overkomt en lukt. We doen namelijk hele mooie dingen. En we doen we vooral uit liefde. Individueel met onze passies (zij Floooow, ik Expeditie Flow) en samen als stel met ons gezin en met alle mensen om ons heen.

Wat je aandacht geeft groeit

Het is mooi om te merken en vooral ook echt waar te nemen hoe wij naar elkaar toegroeien. Hoe we elkaar helpen en steunen bij het realiseren van onze korte en lange termijn doelen. Bij de een gaat dat sneller dan bij de ander, het belangrijkste is vooral dat het mag zijn. Waar we ook staan in ons proces: het is goed. Het is de weg die we moeten gaan om te leren wat we nodig hebben, om onze doelen te kunnen bereiken. Het mag naast elkaar bestaan. En met elkaar. Communicatie is daarbij de sleutel en (het geven van) vertrouwen. Elke dag wordt het allemaal een beetje mooier. Dat is echt niet gelogen, echt geen online goed weer verhaal. Het is groeiende en door ook dát te benoemen, dát aandacht te geven, kan het blijven groeien. Op een gezonde manier. Niet economisch, maar juist als resultaat van wie we zijn.

En dit is nog maar het begin

Zeven jaar alweer. Volgens het gezegde moeten dat in ons geval eerst de magere jaren zijn geweest, want het ziet ernaar uit dat de zeven vette jaren nu in het vooruitzicht liggen. Met alles wat we al hebben doorstaan, wat we hebben meegemaakt en hebben verwerkt, lijkt de liefde en het leven zoals het ons toekomst nu pas écht te beginnen. Met een gezin dat ook steeds meer naar elkaar toegroeit, hopende dat we daarmee de pittige pubertijd goed kunnen begeleiden. Ik kijk er naar uit en heb er alleen maar meer zin in. Ik ben gek op mijn vrouw en houd van mij mooie gezin.

Het mooiste cadeau dat zij mij hebben gaandeweg hebben gegeven is toch wel dat ik ook weer heel veel van mijzelf houd.

Gatver... ik groei 🙂

Ook interessant:

4 thoughts on “Hoe de kracht van de liefde ons meer naar elkaar brengt

  1. Wauw Randy, een verhaal wat me erg raakt. En waarvan ik zoveel herken bij mezelf en bij ons. Dank voor het delen!!

    1. Jochem, je kent het als geen ander. Ieder huisje daarin zo zijn kruisje nietwaar? Het is mooi om te zinnen tegenwoordig wat meer aan de zijlijn te mogen observeren dat ook jij met je mooie lieve vrouw een toekomst hebt opgebouwd. Wat dat betreft zijn jullie weer een voorbeeld voor ons en voor velen. Daarom delen we dit leven ook nog altijd met elkaar, vermoed ik ❤️

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *