Zoals elk jaar, heb ik ook dit jaar geprobeerd samen te vatten. Het is voor het eerst dat ik zoveel te delen heb en tegelijkertijd ervaar ik een soort writers block. Niet dat ik de woorden niet kan vinden, ik weet simpelweg niet waar ik moet beginnen. We gaan het zien.
Een deel van wat er is gebeurd heb ik onder meer in deze blog verteld, na het overlijden van mijn moeder. Dat stukje venijnige venijn zat hem in de staart van 2023 en domineerde zo’n beetje het eerste half jaar van 2024. Er viel toen van alles regelen tot de man met de hamer bij mij langskwam. Een hamer die ik ergens in het voorjaar op harde wijze voelde. De klap sloeg me even helemaal knock-out, wat niet gek is na zo’n heftige fase. Niet zozeer de dood raakte mij hard, maar het feit dat ik me na al het geregel verloren voelde had mij naar de grond gebracht. Tijd voor de eerste hulplijn: therapie. Daarover vertelde ik meer in deze blog.
Schuldgevoel
Ik ging me ondertussen ook een beetje schuldig voelen. Ik merkte namelijk dat de dood van mijn moeder me verloste van haar angsten en onzekerheden. En dat gevoel van ‘verlossen’ voelde slecht. Het gaf me namelijk de indruk dat het nu makkelijk klagen is over de dingen die ik aan haar opvoeding niet zo goed vond. En vind. Dat ik me slecht voelde was dat ik het nu wel durfde te zeggen, terwijl ze zich niet meer kon verdedigen. Niet dat ze dat zou doen, alleen die ruimte was definitief weg.
Hulp
Het voelde wat laf. Tegelijkertijd waren die gevoelens er wel. Terecht of niet, het zegt vooral iets over mijn eigen angsten en onzekerheden die ik zelf heb ontwikkeld. Over de patronen die mij (zijn gaan) beheersen, mijzelf in de weg zijn gaan zitten en waar ik me door dit ‘conflict’ met mijzelf bewust van werd. En naar kon handelen. Mijn moeder ging bij leven niet veranderen, laat staan na haar dood. Ik kon echter wél dingen veranderen. In mijn eentje kreeg ik dit verhaal niet helemaal in vrede met mijzelf gerijmd. Ook hiervoor zocht ik hulp.
Boos
Alleen al het feit dat ik hier over begon na te denken, activeerde een verdere zoektocht in mij. Ik bleek namelijk niet alleen boos op mijn moeder, ik was evenzo goed boos op mijn vader. Over praktisch dezelfde dingen als overbezorgdheid, het altijd maar bekritiseren van mijn keuzes, het altijd opnemen voor een ander en nooit voor mij, steeds weer vanuit angst en voorzichtigheid uitgaan en nooit eens te stimuleren om mijn hart te volgen.
Oef… dat zijn nogal een ‘beschuldigingen’. Confronterend in vele opzichten, voor elke hoofdrolspeler die betrokken is geweest bij de ontwikkeling van dit stukje van mijn leven. Het had ook niks meer met de dood van mijn moeder te maken; we waren in een heel nieuw hoofdstuk beland. En om dit hoofdstuk uit te diepen, had ik zoals gezegd hulp ingeschakeld. Hulp vragen, bleek wel must do in 2024, trouwens.
De bekende fontein
In dit geval vroeg ik Bas Mennink mij eens te spiegelen. Dat spiegelen werd meer een soort systemische sessie. Of eigenlijk een soort familieopstelling. Al snel werd me helder dat ik in die metaforische fontein terecht was gekomen, wat mijn belemmerende patronen en overtuigingen verklaarden. Ik kreeg de bevestiging van mijn gelijk dat dit wel degelijk door mijn ouders kwam, al wisten zij volgens de systeemlijnen die Bas mij liet inzien ook niet beter. En hun voorouders ook niet. Die patronen en overtuigingen zitten daardoor diep in onze familielijn en ik ben de eerste die zich hiervan bewust is. En de eerste persoon in die lijn die hier langzaam tegen in verzet komt.
Onzekerheid
En ik zeg langzaam. Ik ben zo vastgeroest in mijn patronen dat ik met deze inzichten nog te onzeker ben voor het onbekende. Moet ik rigoureus breken om te helen? Bas had daarover andere inzichten. Hij vertelde mij in de vorm van een soort familieopstelling dat de lasten draag van mijn (verre) voorouders. Dat was nooit hun intentie, aan dus mocht ik die lasten aan hen teruggeven. In die opstelling zeiden ze ook sorry tegen mij. Nu heb ik een aardige dosis empathie in mij en ook een behoorlijk vat met vergiffenis. Die twee vaardigheden kwamen goed van pas om dit verhaal te begrijpen. En het excuus te aanvaarden.
Onbeantwoorde vragen
Natuurlijk, vragen bleven. Hebben mijn ouders een ieder voor zich nooit last gehad van die patronen? Zijn zij nooit bij zichzelf te rade gegaan? Hebben zij zich nooit ‘onderdrukt’ gevoel door de mening van hun (voor)ouders? Hebben zij nooit weerstand hiertegen geboden? En hebben zij nooit hulp gezocht om patronen te doorbreken? Ik weet een aantal dingen in elk geval zeker: aan een persoon kan ik het niet meer vragen en de ander beheert de kunst van het zwijgen. Ik ga ze hoe dan ook niet veranderen. Iets wat ik volgens Bas ook niet hoefde te doen. Ik heb anno 2024 de sleutel van mijn nieuwe patronen in handen.
Empathie, relativering, vergeving
Empathie en vergevingsgezindheid helpen mij dingen te relativeren. De inzichten van Bas brengen daarbij rust en begrip. Door de nadruk te leggen op het negatieve zou je bijna vergeten dat ik ook heel veel goede dingen van hen hem geleerd, zoals het leven in liefde voor elkaar, met respect voor de ander, elkaar in hun waarde laten, dat wat je in overvloed hebt te delen met een ander en dankbaar te zijn voor alle dagelijkse dingen die vanzelfsprekend lijken zoals de zon die licht brengt, de groenten die op ons bord liggen of de vrijheid en vrede waarin we nu (nog) elke dag in mogen ontwaken.
Balans
Ik ben erg aan het wankelen geweest op een dun evenwichtskoord als het gaat om familie. Inmiddels kan ik dingen in bepaalde perspectieven plaatsen. Kan ik ook vanuit een andere kant dingen benaderen, waardoor ik nu op een balk sta, die meer fundament biedt om mijn balans hierin te vinden. Ik weet waar mijn patronen vandaan komen, ik heb geleerd welk gewicht daar voor mij aan hangt en ik heb geleerd welke lessen ik kan inzetten om mij in balans te brengen en in mijn kracht te komen. Ik ben er nog niet. Tegelijkertijd wil ik niet alleen maar terugkijken in de spiegel. Het leven vindt namelijk vooral plaats in de richting van de toekomst. Al vooruitgaand kun je ook leren. Iets wat ik na 2024 vooral wil gaan doen.
The Matrix
De antwoorden zijn nog niet altijd gevonden, maar dat is voor nu ook niet het belangrijkste: ‘It’s the question that drives you!’, was een mooie uitspraak in The Matrix. Net als ‘Temet nosce’, oftewel ‘ken jezelf’. En als: ‘You gotta let it all go: fear, doubt, disbelief. Free your mind!’ Niet heel toevallig kwam deze film weer op mijn pad dit jaar.
2024
Het jaar is bijna ten einde en vanuit 2024 neem ik heel veel geactiveerde vragen en lessen mee om verder aan te werken. En hoewel niet alles lukte, zoals de liefde, was 2024 precies zoals het voor mij had moeten zijn. Met bovendien heel veel mooie en dankbare momenten. In de liefde was het lang mooi, de yoga retreat van Amanda was een welkom moment van rust en reflectie, mijn verjaardag had ik weer eens groots gevierd met vele dierbaren, de wandelingen in het bos brachten me goede gesprekken met mijzelf, de waterdipjes gaven mijn lichaam de nodige weerstand, de vele ontmoetingen met veel mooie mensen waren waardevol, de teamtrip naar Parijs was er één uit het boekje, in Noorwegen en Thailand maakte ik de innerlijke reizen naar mijzelf en zoveel meer.
Chaos en geluk
Het was vooral een chaotisch jaar. Zoals de sterren het al voor mij bedacht hadden, zoals het jaar voor mij had moeten zijn om in aanraking te komen met mijn verdriet, rouw, pijn en trauma’s. Om ongetwijfeld nog niet te zijn waar mijn bestemming is, wat en waar dat ook mag zijn. Het jaar heeft alles gebracht om mij in beweging te krijgen, in mijzelf te keren, nieuwe competenties te ontwikkelen, grenzen te ervaren en te verleggen, meer durven te bewegen naar wat er achter de horizon schuil gaat.
Ondertussen kon ik met vlagen ook het beste van mijzelf delen, waarop velen van jullie aansloten. Dingen als liefde, zorg, aandacht, geld, vriendschap, loyaliteit, humor, geduld, rust, kwetsbaarheid, optimisme en enthousiasme. Een beetje van dat alles stemde ons allemaal een beetje vrolijker en bracht in elk geval mij ook veel momenten van geluk.
Op naar 2025
Er heeft in 2024 een flinke storm gewaaid door deze boom. Takken braken, bladeren vielen, de bast beschadigde… toch staan de wortels stevig in de grond, kwam er een ring bij en adem ik leven. Op naar groei, kleur en bloei in 2025.
Ik wens een ieder een gezond, gelukkig, vredevol, vrij, liefdevol 2025 toe.