De chaotische weg naar structuur

Structuur - Expeditie Flow

Er is de laatste tijd veel veranderd in mijn leven. Geen drama, maar als een echte stier heb ik altijd wel even moeite om mijn draai te vinden. Als ware chaoot kan ik enorm moeilijk schakelen als een aantal fundamenten van mijn dagelijks bestaan onder mij wegvallen. Dat beetje structuur? Foetsie. Ineens ben ik zoekende, terwijl ik daarvoor juist de bewuste keuze maakte om dingen anders te doen.

What’s next? Weet ik veel

Ik merk tegelijkertijd dat ik zelden of nooit echt een “what’s next” plan heb. Wel ideeën, maar geen plan. En als je als chaoot dan plots weer geprikkeld of getriggerd wordt door iets, houden ook die ideeën vaak geen stand. Dan grijp ik me weer vast aan iets wat ik tijdelijk cool vind of zekerheid biedt, om het daarna snel weer los te laten. Laat staan dat ideeën zich dus doorontwikkelen tot een plan. Tel daar mijn eigenwijsheid bij op dat ik het allemaal beter weet en dus geen hulp vraag (durf te vragen) en je ziet de ideeën smoren in hun kiemen.

Het is dus weer eens een confrontatie met mezelf. En die confrontaties ‘handel’ ik niet zo sterk. Ik laat mezelf behoorlijk van de kaart brengen. Lastig. Aangezien dit patroon zich met regelmaat herhaalt, moet er ongetwijfeld nog iets te leren zijn. Moet ik maar eens gaan doen dan!

Expedities - Wandelen & Reizen

Een triljoen gedachten

Deze gedachte is slechts één van de triljoen gedachten die gisteravond door mijn hoofd spookten toen ik na de yogasessie even rustig op de mat mocht gaan liggen. Ogen dicht, armen en benen gestrekt en rust. Maar toen begon de drukte pas. De ene na de andere gedachte vloog door mijn hoofd. Van wat ik morgen ga eten tot de meest fictieve situatie waarin ik me in kon verkeren. Maar waarschijnlijk nooit zal gebeuren. Ineens realiseerde ik me dat die reële en fantasievolle gedachten mijn hoofd in het bezit namen.

Hoewel dat op zich helemaal niet erg is (bij meditatie gebeurt dat immers ook), stoorde ik me aan het feit hoe snel ik de essentie van ademhaling en het contact daarmee had doorbroken. Ik zat weer helemaal in mijn hoofd in plaats van in mijn lijf. Diep in mijn hoofd in plaats van in mijn ademhaling en mijn hart.

Structuur en ik: een confrontatie

Sure, why not. Gooi er nog maar een confrontatie tegenaan. Op dat punt sta ik dus: een stukje structuur valt onder mij weg en nog meer ruis in mijn hoofd. Gelukkig doe ik alweer een paar jaar aan yoga in Apeldoorn, de stad waar ik woon.. En zo stom als ik ben sla ik het wel eens over. Vaak wel om een goede reden, maar regelmatig ook niet. En over ‘goede’ in reden... tja, dat is natuurlijk mijn interpretatie. Toch is nou net dát wel een van mijn weinige structurele zekerheden.

De structuur herpakken

Léonie van Léyoga in Apeldoorn heeft een fantastische ruimte. Bovendien maakt ze het me nog makkelijk ook. Hoewel de vorm Ashtanga één van de meest pittige vormen is, is deze wel heel gestructureerd. Elke stap is van het begin tot het einde hetzelfde. Het is een patroon die altijd hetzelfde is en zich dus elke week herhaalt. Echt heel prettig voor deze stier die behoefte heeft aan structuur en tegelijkertijd slecht tegen verandering kan. Al kan ik Léonie soms wel achter het behang plakken als ze een andere houding als verrassing ertussen gooit. Weg structuur en regelmaat. Door dat ene pasje. Maar dat zegt alles over mij dan over haar heerlijke lessen.

Structuur - Expeditie Flow
Structuur - Expeditie Flow

Stilstaan, groeien, veranderen en ontpoppen

Haar ruimte heet de Cocoon Club. De gedachte van het groeien, jezelf soms terugtrekken, door te ontwikkelen en jezelf vervolgens te ontpoppen om nog mooier de wereld in te fladderen, vloog gisteren niet door mijn hoofd. Maar zegt veel over het gebrek aan prioriteiten die mijn hoofd zitten. Toch kreeg ik op dezelfde dag van mijn yoga een bijzonder signaal. Zie daarvoor de foto hieronder. Ik keek ernaar met het idee: de mist is zoals mijn hoofd voelt, bovendien staan alle signalen staan op rood. Dit is waar ik nu sta.

Het is maar hoe je ernaar kijkt

Of toch niet? Onlangs leerde ik aan een groep mensen dat als dingen vanuit een ander perspectief worden bekeken, je een hele andere inhoud krijgt. Een andere context en een andere waarheid. Zonder overigens het andere inzicht als onwaar te beschouwen. Niets is wat het is. Het is maar hoe je ernaar kijkt. Ja, mijn hoofd mag dan nu wel wat mistig zijn en ja, de signalen staan op rood. Maar in welke richting was dat? Ineens besefte ik dat ik die kant in elk geval niet op moest. Mijn trein ging naar Utrecht en die zou zo uit de mist opdoemen om vooruit te gaan. Via mijn station op weg naar de volgende bestemming. Het mag dan wel mistig zijn in mijn hoofd, maar even doorzag een helder moment dat de rode lampen het signaal waren om de andere kant op te gaan. Vooruit te kijken. En vooruit te gaan. Hoe mistig ook.

Mist lost immers altijd op.

Structuur - Expeditie Flow

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *