Note to self: ga op reis naar jezelf

Als een echte geconditioneerde vent in de veertig, vol vastgeroeste patronen en bovendien nog stier ook, is de weg van de minste weerstand - die van weinig veranderingen en dingen te laten zoals ze zijn - de gemakkelijkste weg. Inmiddels weet ik dat de makkelijkste weg niet altijd de beste en leukste weg is. Uiteindelijk kom je uit op een rotonde en draai je steeds maar weer hetzelfde rondje. Wie geen weg kiest, komt steeds weer terug op hetzelfde punt. Met dezelfde shit all over again. Rotondes zijn niet gemaakt om continu cirkeltjes te draaien. Ze zijn genaakt om keuzes te maken.

Het werd dan ook tijd voor mij om nieuwe wegen te verkennen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want dit is voor een enorme stap buiten mijn comfortzone. Tegelijkertijd wist ik: ik kan niet anders meer. Door long covid, een scheiding en het verlies van twee dierbaren stond mijn wereld de afgelopen twaalf maanden volledig op zijn kop. Het leven had blijkbaar andere plannen met mij. Door alleen te blijven zitten waar ik zat, zou ik niet ontdekken wat het leven voor mij in petto heeft. Daarom besloot het leven met haar maatje (het) lot rigoureus in te grijpen, bij gebrek aan daadkracht van de persoon in kwestie.

De afslag leek genomen na het overlijden van mijn tante. Na de preek tijdens haar uitvaart viel het kwartje over het onbekende tegemoet reizen, springen in het diepe, in het ijskoude ongemakkelijk water, richting het onbekende, wetende dat je de skills bezit om te overleven en tevens dat je precies daarin moet geloven en vertrouwen. Met hulp van familie, vrienden en specialisten, als ook van andere goddelijke en universele machten, waagde ik de sprong. Ik nam een afslag.

Het was de periode dat mijn moodboard vorm kreeg en mijn leven daarmee tegelijkertijd veel meer kleur. Gravend in mijn diepste wensen, zocht ik een weg naar plekken die me gelukkig zouden gaan maken. Woorden als reizen, ontdekken, ontmoeten, leren, mediteren, inspireren, ontwikkelen, nieuwsgierig zijn en doen, hielpen mij om koers te zetten naar het grotere doel: een betere versie van mijzelf worden. Voor mijzelf. En van daaruit vanzelf ook voor anderen.

Mijn moodboard vulde zich met de vergeten essentie van mijn bestaan: de reis naar jezelf maken. Ik weet al jaren heel goed mensen aan te moedigen om hun innerlijke reis te maken naar hun dromen, wensen, ambities en alles wat hun leven zingeving zou brengen. Het is zelfs de slogan van mijn eigen bedrijf en blog Expeditie Flow. De start van het moodboard was een flinke reflectie. Wat ik toen nog niet wist, was dat die reflecties de sleutel zouden zijn naar mijn nieuwe geluk.

Op het moodboard verschenen een paar doelen. Een eigen ruime elektrische auto, reizen, kamperen, wielrennen, plekken ontdekken, mediteren (een mindful bestaan) kleurden het bord. En samengevat kon je alles vertalen in het tegemoet reizen van de vrijheid om dit alles te gaan (her)ontdekken.  Ik voelde een soort drang naar een ‘gipsybestaan’. Een zin uit de Disney-film The Hunchback of the Notre Dame bleef door mijn hoofd spoken: ‘Gypsies don’t do well in stone walls’. Iets wat altijd onderhuids voelbaar is geweest en ook altijd is gevoeld én uitgesproken door mijn voormalige partner. Had ze toch weer gelijk.

Als reislustige twintiger leefde ik een lange tijd die levensstijl. Opgeslokt door mens en maatschappij, absoluut een eigen keuze, verloor ik gaandeweg dit stukje gipsy in mij. De keerzijde ken ik immers ook. Het is een vrij onrustig bestaan waarin je steeds wat klusjes moet doen om je reisjes te bekostigen, je moet soms eindjes aan elkaar knopen, zelfs om te eten, je weet niet altijd waar je terecht komt, niet iedereen onderweg is altijd even begripvol en het is soms ook best eenzaam.

Toch voelde ik dit stukje ‘gipsy’ zich enorm manifesteren bij het maken van het moodboard. Van dat woord krijg ik soms jeuk, omdat het niet altijd door de juiste mensen met de juiste lading wordt gedeeld. Vaak is het simpelweg het Google keyword om business binnen te halen. Misschien ben ik daar iets té sensitief voor en raak ik bij het ‘misbruiken’ van dit woord enigszins geïrriteerd. Toch kan het geen toeval zijn dat alle omstandigheden mij nu de mogelijkheid gaven om mijn nieuwe toekomst vorm te geven. En met het maken van mijn moodboard was ik nu eenmaal aan het manifesteren.

De medidtatiepodcasts van Davidji boden me inspiratie en verlichting. ‘Change is the only constant’, ‘Manifesting all your desires’, ‘The fire of transformation’, Taking your life to the next level’, brachten me diep naar binnen, waarin ik allemaal inzichten vond met de nodige inspiratie en bevestiging die ik nodig had om mijn ideeën verder vorm te geven. De plaatjes bij mijn wensen zocht ik op internet en uit magazines. Er ontstond een beeld en een doel.

Dat leidde in eerste instantie tot het idee om de Mont Ventoux te fietsen voor ALS. Het voelde bovendien als een wraak op een mislukte vakantie een jaar eerder, waar ik door covid fysiek niet mee kon fietsen. Het had natuurlijk ook alles te maken met de pijn van de scheiding, die in diezelfde vakantie werd aangekondigd. Ik stond verbaasd van mijn wraakgevoel, want dat is niet perse wat in mijn karakter ligt. Ik blijf liever dichtbij mijzelf dan dat ik de ander zijn of haar ongelijk bewijs. Toen vervolgens bleek dat ik geen vrij kreeg van mijn werkgever, maakte het universum als snel duidelijk, dat dit niet de reis was die voor mij was voorbestemd.

Ondertussen had ik wel mijn ontslag aangekondigd. Ik wilde een stukje ultieme tijd voor mezelf en na een jaar vol veranderingen moest voor mijn gevoel ook deze knoop worden doorgehakt. Dan zou ik alles opnieuw kunnen inrichten. Dat gevoel, die drang kwam erg naar boven en al klankbordend heb ik toen nog een beetje gezocht naar bevestiging bij vrienden en coaches. Ik was immers mentaal nog niet helemaal gerepareerd en jezelf repareren hoeft nooit alleen. Open je hart en je zult zoveel liefde, ideeën en handvatten ontvangen die je verder helpen. En zo geschiedde.

Mijn gevoel leidde me naar de plek waar ik me enorm thuis voel: Scandinavië en Zweden in het bijzonder. Ik besloot een puzzel te leggen gebaseerd op uitdagingen, sensaties, ontdekkingen, ontmoetingen en bovenal out of my comfortzone. Ook wilde ik nieuwe plekken ontdekken en nieuwe dingen doen. Ik had zelfs een missie gekoppeld aan de vakantie: ga op reis naar jezelf en ontdek wie je bent. En een doel: koppel jezelf los van geconditioneerde patronen en belemmerende overtuigingen en daag jezelf uit om je intrinsieke gevoel je koers te laten bepalen. Trust my inner compass.

Met dat laatste bedoel ik natuurlijk vooral mijn innerlijke reis. De reis zelf had ik in hoofdlijnen aardig goed gepland. Het werd een rondreis van bijna 5.000 kilometer met de uitdaging om op die 5.000 kilometer nooit met een lege accu komen te staan. Het vergde gezien de nodige laadpaalmomenten een enigszins old school  ANWB-voorbereiding. De tal van beschikbare apps hiervoor maken dat stukje  leven heel wat aangenamer.

Boot, campings, hotels, verblijf bij vrienden en familie… het werd een hele planning. En hoewel de uitvoer van de reis meestal volgens het spoorboekje verliep, pakten mijn onzekerheden alle ruimte om mijn comfortzone te testen. Een simpel voorbeeld was het aansluiten van een gasflesje aan mijn wok. Een ervaren kampeerder zou mij uit hebben gelachen, maar de connotatie die ik heb leren leggen bij gas, is ‘gevaarlijk’. Met onnodige angst stond ik zo’n gasflesje te koppelen en met alle onzekerheid controleerde ik wel tien keer of die goed vast zat. En toen moest ‘ie nog aan. Het is me allemaal vrij eenvoudig gelukt, maar oh oh wat zitten die angsten voor 1% kans dat het misgaat me soms in de weg. Voor mij een hele overwinning.

Net als kamperen zelf. Het heeft in ons gezin nooit een positief imago gehad. Het delen van wc’s en douches, het wc-rol gevoel, gebrek aan comfort… het zijn zomaar overgenomen gedachtes. Kamperen is toch echt wel de ontdekking geweest van deze reis. Op één plek had ik continu motregen en om die reden niet mijn tent opgezet. Mijn auto fungeerde die twee nachten, waarvan er maar een licht regende, als mijn minicamper. Ik had alle nodige comfort dichtbij zoals water en licht, en de matras, een kussen, een slaapzak en een goed boek deden de rest.

Ook liepen sommige dingen even iets anders dan gepland. Halverwege de reis zou ik bijvoorbeeld een wasje draaien bij vrienden, maar eenmaal daar bleek de afvoer verstopt. Mijn vrienden hadden net voor mijn aankomst een ondergelopen kelder schoongemaakt. Wassen was even niet mogelijk. Het loste zich een adresje verder tijdens de reis vanzelf op. Dat gold ook voor een misverstand omtrent de verblijfsduur op een van de adresjes. Een extra hotelletje voorkwam een verdere kink in de kabel en leidde zelfs tot enorm leuke en inspirerende ontmoetingen die ik voor geen goud had willen missen. Change is the only constant. Ik leerde deze reis continu de kunst van het aanpassen met de woorden geloof en vertrouwen in mijn achterhoofd. En dit zijn maar een paar van de vele veranderingetjes. 

De reis zat ook boordevol reflecties. Ik heb zoveel geleerd door dingen gewoon te doen. Hoe simpel het ook voor de ander is, het ging nu om mijn avontuur, ontdekkingen en groei. En dat alles voelde allemaal zo goed. Ik heb ook geleerd om (kleine) tegenslagen niet persoonlijk aan te trekken, door te denken dat het ‘mijn karma’ is. Of mijn eigen schuld. Soms voelde ik me ook afgewezen door bepaalde veranderingen, terwijl dat helemaal niet zo was. Ik heb deze vakantie snel leren schakelen tussen wat mijn hoofd denkt dat er gebeurt en wat daadwerkelijk gebeurt. Daarmee heb ik ook goed kunnen voelen, waar dingen in mij vandaan komen, waarom ik zo denk en hoe ik daar anders en beter mee om kan gaan.

Ik kan uren doorschrijven over de vele indrukken en inzichten waar de innerlijke reis vol mee zat. Het komt er vooral op neer dat de reis mij zowat alles heeft gegeven, sinds ik mijn toekomst weer vorm begon te geven met mijn moodboard. Reflecties, inzichten, ontmoetingen, ontwikkelingen en wijsheden. Bovenal heeft de reis mij meer vertrouwen gegeven in wat ik kan en wie ik ben. Ik heb gemerkt dat ik nog lang niet ben, waar ik zou willen zijn. En ik heb geleerd dat dat oké is. Wel heb ik nu dat inzicht waar ik wil zijn en hoe ik daar kan komen. En dat alles gebaseerd op basis van wie ik ben en wie van daaruit wil zijn. Het mag ontstaan en groeien de komende tijd.

De reis naar mezelf was het beste cadeau aan mijzelf. Hoewel de reis door Scandinavië voorbij is, is de reis naar mezelf pas net weer begonnen. Met het vertrouwen in mijzelf, mijn kennis en mijn competenties die zich de afgelopen periode sterk manifesteerden, heb ik zoveel zin gekregen om nieuwe plannen te maken én ze te gaan doen. Ik weet nu wat ik kan en wat ik nog wil leren. Mijn auto, het enige echte stukje coole materialisme, zal daarin een grote rol gaan spelen. Evenals mijn nieuwsgierigheid om nieuwe dingen te ontdekken. En dat alles vanuit een nieuwe balans, vanuit mijn zijn en vanuit mijn gevoel. Met als doel om steeds weer een betere versie te worden van mijzelf.

De toekomst? Zininin!