F*ck 2022 en start de reis naar bestemming onbekend

Precies een jaar geleden wenste ik mijn dierbaarste ‘bezit’ een gelukkig nieuwjaar. Misschien had ik explicieter moeten wensen dat die wens gold voor haar, mij én ons. Vooral dat laatste. Een gelukkig jaar werd het voor mij allerminst. Op de laatste dag van het jaar, oudejaarsdag, kijk ik erop terug en vertelt het weer buiten eigenlijk al hoe het jaar samen te vatten is: teleurstellend, triest, somber, stormachtig…. Om te janken. 

Wegspoelen

Ongetwijfeld heeft de natuur mij vandaag op de valreep nog iets te vertellen. De regen zorgt voor vruchtbaarheid en landt veelal op plekken waar nieuwe dingen kunnen groeien. Wat de groei niet langer dient en in de weg staat, wordt weggespoeld, zodat er optimale ruimte ontstaat voor nieuwe dingen. Het blijft een kunst om iets goeds te zien in dingen die we hebben geconditioneerd en gedefinieerd tot slecht. Dingen gebeuren nu eenmaal niet zonder reden. Fate is seems is not without a sense of irony.

Consolidatie gezaaid, onrust geoogst 

De grond voor mijn geluk bleek dit jaar erg onvruchtbaar. Ik dacht dat ik consolidatie had gezaaid ik aanloop naar 2022, maar het werd alles behalve dat. Zowel fysiek als mentaal. Mijn body en mind lieten mij compleet in de steek nadat ik begin juni als zo’n beetje de laatste gedisciplineerde Nederlander in de voorjaarsgolf tegen een Omikronnetje aanliep. De minst ziekmakende variant van het ‘griepje’ sloopte me – zoals iedereen – een paar volledige dagen en brak vervolgens na een dag of drie – niet zoals bij iedereen – een sportief lijf en stabiele geest compleet af.

Dankzij een goede werkgever, goede verzekering en goede fysio heb ik mijn lijf na zeven maanden redelijk terug. Voor mijn hoofd wacht ik nog op de nodige hulp van specialisten. Maar die hebben hun handen inmiddels vol aan veel mensen die in deze barre wereldse tijd geestelijk bijstand nodig hebben. Ondertussen manoeuvreer ik een beetje om de wachtlijst heen door zelf de hulp te zoeken via andere specialisten zoals coaches en praat ik mijn zorgen van me bij de mensen die het horen willen.

De gevolgen van (long)covid voor mij kort uitgelegd 

Het ziektebeeld is momenteel als volgt: mijn hersenen kunnen vanuit het niets ineens allerlei prikkels opvangen. Hoe beter de hersenen door voldoende rust zijn opgeladen, des te beter ik om kan gaan met een dag vol prikkels. Tot op zekere hoogte. Des te meer prikkels, des te meer moeite ik heb met focus en concentratie. Daardoor span ik me nog eens extra in op het afsluiten van afleidende prikkels, zodat ik de inhoud van gesprekken of indrukken van dingen beter kan verwerken. Dat gebeurt vaak in dynamische settings. Denk aan een vergadering met meerdere mensen, een brainstorm, maar ook een gezellig café waar kopjes rinkelen, voor een cappuccino de melk hard wordt op geschuimd en stoelpoten die vol kabaal over de vloer schuiven. Maar ook bij het intensief nadenken over de woorden in deze blog. Het slurpt de energie van mijn hersenbatterij op.

Moe, hoofdpijn, slapen

Door nog eens extra inspanning te leveren op de focus, gaat de hersenbatterij rap leeg en leiden prikkels al snel tot vermoeidheid en leidt vermoeidheid tot hoofdpijn in migrainevorm. Mijn hoofd, rug en nek trekken dan helemaal gespannen samen. Masseren tempert ietwat de hoofdpijn. Bijslapen is de enige remedie dat het probleem echt oplost. Dan praat ik al gauw over 1,5 tot 2 uur slaap overdag. Dat maken mijn dagen redelijk onberekenbaar en kan werk of afspreken met iemand alleen onder een soort van voorbehoud. Afspraken afzeggen is net zoveel regel als uitzondering de laatste 7 maanden. Zelfs nu nog.

Covid + scheiding = mental challenge

Een andere aanslag op mijn hersenen (en hart) is natuurlijk de scheiding. Daar refereerde ik al naar in mijn eerste alinea. Hoe je het ook went of keert, de stap om uit elkaar te gaan had ik niet zien aankomen. In deze blog gingen we pal na de beslissing uitgebreid in om het tot stand komen van dit moment, van deze grote beslissing. De ratio, misschien wel vanuit ongeloof, nam het toen volledig over van mijn emoties. Inmiddels zijn die emoties bezig met een inhaalrace. En die maken op hun beurt weer aanspraak op mijn hersenbatterij, die momenteel in het geel zit en in het rood dreigt te geraken.

Positieve afleiding 

Ik probeer mentale energie te tanken door het doen van leuke dingen. Ik ben me er heel bewust van dat het geen vlucht is. Maar deze vorm van afleiding is wel nodig om niet in het zwartste gat – die van depressie – te belanden. Het houdt me op zijn minst in het geel, soms vult het zich tot groen en kan ik even door. Positieve afleiding heb ik soms nodig om voldoende vertrouwen te tanken om de donkere momenten en emoties te relativeren. Het houdt me ver van het doen van ‘rare dingen’ en het hebben van ‘enge gedachten’, waar anderen zich zorgen op zouden kunnen maken of verantwoordelijk voor voelen. Het gaat allemaal wel. Niet goed, maar dat hoeft ook niet. Dat komt namelijk wel weer.

Vragen, vragen, vragen

Ondertussen doorleef ik alle pijn. Alle vragen die leiden tot meer vragen en geen enkel (wenselijk) antwoord geven. Ik heb inmiddels al duizend keer voor de spiegel gestaan en aan mijzelf de vragen gesteld hoe, waarom, wat heb ik niet, hoe dan wel, waar, wanneer enz. en daarin vind ik echt wel antwoorden. Er zijn volop confrontaties met mezelf. En er zijn ook antwoorden die het inzicht bieden dat ik, ondanks mijn nukken, niet alles bij mezelf hoef te zoeken. It takes two to tango, uiteindelijk. We zijn beide niet perfect. In een gelijkwaardige relatie is het geven en nemen en dat bleekt toch nog best een grotere uitdaging dan we dachten.

Zelfbeeld

Terugkijkend op alles, merk ik dat mijn hoofd mij behoorlijk zwak heeft gemaakt. Ik vond de ander dominanter, sterker, onafhankelijker, ambitieuzer, daadkrachtiger enz. Ik maakte haar heel groot en daardoor mijzelf klein, onzeker en voelde mij onbedoeld geïntimideerd. Om dat te compenseren, om ertoe te doen, dacht ik dat ik er het beste aan deed om mij vervolgens vol begrip en dienstbaar op te stellen ten opzichte van de ander. Met name richting het gezin, het grote plaatje. Dat klinkt nobel en loyaal, maar ik begrijp dat dat geen duurzame relatie is. Zeker niet voor de ander en zeker niet wanneer het niet de behoefte vult die de ander zoekt. Een klein inkijkje in mijn zelfbeeld.

De koek is op

Ondertussen word ik me er meer en meer bewust van dat ik minstens zo goed ben als de ander en als velen anderen en dat de beste versie van mezelf alleen kan bestaan wanneer ik niet meer bij haar ben. En dat geldt zeker andersom ook. Zoals ze mooi aangaf: we halen het beste niet meer in elkaar naar boven. En dat is zonde. Zij verdient beter en voor mij geldt dat net zo. We hebben het beste van onszelf aan elkaar gegeven, vanuit de beste intenties en met oprecht veel liefde hebben we de mooiste dingen samen beleefd. De afgelopen tien jaar was onze tijd met veel plussen en weinig minnen, met een lief gezin, mooie avonturen en gave belevenissen. Hieraan is nu een eind gekomen.

(Het)ontdekken

Andere tijden breken aan. Inmiddels heb ik veel gesprekken gehad met vele dierbare mensen om mij heen, met verschillende coaches en met vooral mijzelf. Ik moet zeggen dat ik me enorm fascinerend vind in vele opzichten. Ik herontdek hierdoor mijn krachten en merk dat ik de wereld in andere vorm meer te bieden heb, dan de vorm die er was. En dat ik hier ook iets mee moet. Ik merk door alle gesprekken dat ik mensen enorm kan raken en kan inspireren, ze comfortabel kan laten voelen terwijl ik ze uitdaag, alleen door wie ik ben en meeneem in die gesprekken.

Andere tijden, andere vorm, andere richting

Die andere vorm vraagt om stappen in andere richtingen. Een uitdaging op zich: loslaten is nou niet echt mijn kernkwaliteit. En zeker niet het oude vertrouwde dat zich heeft gevormd tot allerlei routines. Een eigen richting gaan, wil niet meteen zeggen om dan meteen rigoureus wat anders te doen. Ik heb altijd wel gedeugd. Het betekent vooral weg te stappen van de dingen die er niet meer zijn en niet terug gaan komen. Een moeilijk en pijnlijk proces. Om van de fundamenten van míjn recente bestaan nu mooie herinneringen te maken vind ik lastig. En tien intensieve vaderschapsjaren loslaten voor een gezinloos bestaan is ook behoorlijk schakelen. Laat staan goede vrienden blijven met degene die me de mooiste dingen in het leven heeft gegeven en tegelijkertijd mijn hart ik duizend stukken breekt. Dit heeft tijd nodig.

Pijnlijk en dankbaar proces 

Het proces, het rouwen, het leren, het ontdekken… het vinden van een nieuwe vorm… het is best pittig allemaal. Het is gevaarlijk om al nu de schepen achter je te verbranden in alle emoties. Het risico om spijt te krijgen bij het maken van impulsieve keuzes en beslissingen is groot. Toch moet ik dit allemaal voelen en ondergaan om te snappen wat ík verlang. Op termijn gaan herinneringen ongetwijfeld over tot een beter beeld van de tijd die was. Sterker nog, ik zei al dat niets zonder reden gebeurt. Dat moet ik dan ook wel zelf blijven geloven. Wat er nu is, nu op mij afkomt is natuurlijk niet alleen treurig. In het grote plaatje biedt de toekomst mij een nieuwe kans op een nieuw leven en biedt het nu mij een enorme kans om van mezelf en alles over mezelf veel te leren. Als je dan toch een toekomst tegemoet gaat, dan kan ik dat misschien beter doen met de betere versie van mijzelf. Over een paar jaar zal ik dankbaar terugkijken op deze periode, dit proces. Zonder pijn te ervaren is het lastig om je geluk te definiëren en dit steeds weer tegen het licht te houden of dat gevoel van geluk nog klopt.

De weg naar de toekomst begint met de rug naar het verleden

Om richting de toekomst te gaan moet ik echter wel met mijn rug naar het verleden staan en zal ik met de stappen die ik neem het verleden steeds verder achter me gaan laten. Om de beste versie van mijzelf te worden moet ik leven vanuit mijn beste competenties en eigenschappen. Leven vanuit mijn intuïtie en beste intenties. Leven vanuit (zelf)vertrouwen. En dat betekent tevens dat ik me meer en meer moet loskoppelen van mijn belemmerende en soms misplaatste denigrerende overtuigingen en patronen die heb opgebouwd, aangeleerd en bewust of onbewust in stand houdt. Aan mijn zelfbeeld kan nog veel worden geschaafd. Met mijzelf en de juiste mensen om mij heen gaat dat goed komen. Er is werk aan mijn winkel.

Afscheid

Je zult je als lezer ongetwijfeld kunnen voorstellen dat dit denkproces bovenop de covid-hersteluitdagingen een flinke aanslag is op mijn mentale welzijn. Toch vind ik, voor iemand die gevoelig is voor (winter)depressie, dat ik nog aardig op mijn benen sta. Wankel, maar wel rechtop. Neergeslagen maar niet knock-out. Mede door de mensen die mij op allerlei manieren steunen en een warm hart toe dragen en mede gemotiveerd door de mensen die dat niet kunnen of willen zijn. Sans rancune. Het leven loopt nu eenmaal zo. Het beste uit mezelf halen, het pad te volgen die ik moet bewandelen, kan echter alleen door niet te lang bij stil te staan bij deze handvol mensen. En ze juist los te laten als ze mijn pad, mijn koers en mijn geluk niet langer dienen. It was a hell of a ride. See you at the crossroad if it’s meant to be en anders ook voor jou een mooie reis gewenst naar geluk.

Op reis naar mezelf, richting geluk en bestemming onbekend

Het einde van 2022 zal pittig voor me zijn, zoals het hele jaar was. En 2023 zal niet veel anders beginnen. Wel zal in 2023 de mist weer optrekken en zullen de wegen naar de mooie plekken die ik nu als contouren in de verte zie, zich aandienen. De zon zal weer gaan schijnen, de warmte zal meer en meer voelbaar zijn. De zaden komen tot bloei en zal ik met aandacht verzorgen. Tot die tijd heb ik nog even de gelegenheid om goed na te denken over de reis, hoe en als wie ik achter het stuur zal kruipen, welke bagage nuttig is om mee te nemen en welke passagiers het meeste zullen bijdragen aan mijn mooie innerlijke reis die me zal brengen in de richting van nieuw geluk. Op naar mijzelf en met mij naar bestemming onbekend.

De reis naar mezelf is in volle gang. Die wens ik jou ook. Alles wat we wensen begint bij onszelf. Ik wens je een toekomst vol geluk, vol gezondheid en meer dan alles vol zelfliefde toe. Heb een mooie reis!

P.S.: gids nodig? Kijk dan eens hier.

I know that the night must end.
And that the sun will rise
I know that the clouds must clear
And that the sun will shine

I know, I know, the sun will rise
I know, I know, the clouds must clear