Vaderdag, want ineens had ik kinderen!

Vaderdag

Tien jaar geleden had ik mij niet kunnen indenken dat ik ooit vaderdag zou vieren. Sterker nog: de eerste 35 jaar van mijn leven had ik niet gepland om die dag überhaupt te vieren. Als ware globetrotter, genietend van alle vrijheden, overigens nog niet denkend aan mijn klimaatimpact, was ik vooral bezig om niet mijn tijd te besteden aan kinderen. Ik bleef natuurlijk de techniek wel oefenen, maar het werkelijk krijgen van kinderen, probeerde ik zo goed mogelijk te voorkomen. Bewust. Zowel ikzelf als mijn toenmalige partner hadden simpelweg geen kinderwens.

Waarom ik geen kinderen wilde?

Ik had voor mijzelf toen drie redenen om niet aan kinderen te beginnen. De eerste is alreeds genoemd: de ultieme vrijheid om te kunnen gaan en staan waar ik wilde, was voor mij enorm waardevol. We reisden in die tijd veel en konden de mooiste bestemmingen veroorloven en dus live bewonderen. De andere reden was dat ik moeite had met het beeld dat ik had van de wereld. Voor mensen die mij kenden als een immer optimist, zullen wel verbaasd zijn dat de wereld waarin wij leven mij juist niet optimistisch stemt. Met name de rol van de mens op deze planeet vond en vind ik zorgelijk. Alle ellende die dagelijks plaatsvindt,  is te relateren aan de mens. Vooral hun handelen. Ongeacht wie, inclusief ikzelf. De een voert oorlog om macht, de ander misbruikt voor lust, weer een ander leeft voor het geld en uiteindelijk verziekt iedereen moeder Aarde door het virus genaamd "hebzucht". Ik gun mijn kinderen een betere wereld. Dus waarom deze?

Een derde reden die mij afhield om zelf aan kinderen te beginnen was dat ik op tv en social media (toen beduidend minder) zoveel kinderen geboren zag worden voor wie niet of nauwelijks toekomst was. Dat vond  en vind ik hartverscheurend. Je wieg bepaalt grotendeels wie je mag zijn in de toekomst. Een kindje uit hongerig Afrika, een industrieel kindje uit Bangladesh of een streng gelovig kindje uit Iran hebben een hele andere toekomst dan kinderen uit Westerse landen. Dat is geen keuze van die kinderen. Het overkomt hen. Niet wetende dat als ze ooit hun toekomst willen leven zoals wij dat hier doen, hier niet welkom zijn omdat we dat zo hebben vastgesteld in regels en wetten. Er valt dus nog voor genoeg kinderen die wél geboren worden, maar niet de toekomst hebben die wij hier onze kinderen geven, te doen en te strijden. Dat leek mij een mooie missie: kinderen die wel geboren zoveel mogelijk gelijke kansen geven.

Het LinkedIn-bericht

In 2012 veranderde er veel in mijn leven. Of eigenlijk eind 2011 al. Toen kwam het beruchte LinkedIn-berichtje van mijn huidige vrouw Rachel. Zij wilde met mij linken. Zakelijk. Ik herkende haar. Zij was die dame die bij een vriend van mij in de flat woonde. Die vriend wist niet veel over haar. Ze had weleens een vriend, maar of dat echt wat was, wist hij niet. Als ik hem opzocht en ik Rachel in de hal passeerde zei ze altijd vriendelijk gedag. She had me at hello, het duurde alleen nog even een tijdje voor er ooit een link werd gelegd tussen haar en mij. Zij begon. Via LinkedIn dus. Wat zakelijk begon eindigde in de meest onnozele LinkedIn-flirt, but yet... here we are! We begonnen met wat koffietjes en kookmomenten, we eindigden... Dit kun je nu heel stoer invullen, maar je kunt ook zeggen: het is nooit meer geëindigd. Deze laatste zin heeft een meer romantische lading. Oké, we kiezen voor de romantische versie.

Oh... kinderen!

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, brachten we allebei onze rugzakjes mee in onze relatie. De meest opvallende verschijningen in die rugzak waren haar kinderen. Twee stuks nog wel. Allebei van Rachel. In elk geval niet van mij, dat wist ik zeker. Op het moment dat we serieus begonnen met daten waren zij nog respectievelijk 9 en 7 jaar oud, een meisje en een jongen, Beide nog voorbeeldige basisschoolkinderen. Bijzondere karaktertjes. Het meisje nam de kat uit de boom kijken houding aan, terwijl de jongeman onbevangen op schoot sprong. Maar het waren ook kinderen die al een klein rugzakje hadden. Een scheiding van ouders heeft immers impact en neem je zeker mee in je rugzak. Voor de een geldt dat wat meer dan de ander.

Een goed begin is het halve werk

Ik was niet het eerste lot dat Rachel uit de loterij trok sinds de scheiding, maar achteraf bleek ik voor zowel haar als de kinderen de hoofdprijs. Tenminste, zo zie ik het vanuit mijn perspectief. En zij voor mij. Zij allen voor mij. Omdat onze rugzakjes nog behoorlijk vol zaten met veel materie uit het verleden, besloten Rachel en ik rustig aan te beginnen. Kijken en aftasten of de inhoud van die rugzakjes elkaar niet in de weg zaten. Met de tijd hebben we ontdekt dat we elkaars ballast goed konden dragen. Het hielp ook dat we samen oude dingen weg konden gooien, dat hielp enorm om ruimte te maken voor nieuwe herinneringen. Dat lukte ons zelf best goed. Ineens was het moment daar dat liefde, vertrouwen en (authentiek kunnen) zijn, samensmolten. De kinderen, met name haar zoon, ontdekten als snel dat dit wel iets zou kunnen zijn. Bij een voetbaltoernooi waar Rachel met de kinderen kwam kijken, stelde Lars mij de confronterende vraag: "Ben je verliefd op mijn moeder?" Er was geen ontkennen meer aan. Toen hij dat ging verraden aan Rachel hebben we, na teamoverleg met dochter/zus erbij, besloten om verkering te nemen.

Verborgen vaderlijke competenties

Inmiddels zijn we dus zeven jaar verder en hebben we een heel mooi gezinnetje. Ja, natuurlijk heeft het impact gehad op mijn vrijheden. Het kunnen doen en laten, zit er niet meer zo in als voordat ik hen leerde kennen. Daar tegenover staat wel iets anders dat bij mij enorm is ontwikkeld: verantwoordelijkheid. Uiteraard betaalde ik wel mijn belasting en had ik dagelijks werk, maar zorg dragen voor kinderen die niet van mij zijn... het vergt wel nieuwe competenties. De kinderen moeten namelijk eten, douchen, schone kleren, op tijd op school zijn en nog zoveel meer. Ze hebben als ze 9 en 7 zijn simpelweg zorg nodig. En koers. Richting. Regels. Duidelijkheid. Waar ik nog wel eens lekker vaag kon zijn of een regel aan mijn laars lapte, bleek consequent en "politiek correct" handelen ineens mijn nieuwe leven. Ironisch grapje om iemand de les te lezen? Begrijpen kinderen niet. Die snappen wel: dat mag niet, dat doen we niet en dat zeggen we niet. Duidelijkheid. En al kan ik ze soms achter het behang plakken... zij mij waarschijnlijk ook met al die opvoedkundige dingen.

Bouwen op instincten en eigen opvoeding

Het mooie is dat het toch in je zit. Dat opvoeden. Wellicht is dat instinct of intuïtie. Mogelijk is het ook gewoon herhaling van zetten. Ik merk namelijk nog regelmatig dat ik mijn eigen vader hoor als ik de kinderen opvoed. Ja echt! Ook dingen waar ik vroeger absoluut een hekel aan had en waar ik nu gewoon retetrots op ben, omdat mijn vader gelijk had. Althans, dat vind ik nu, omdat ik ook wil dat de kinderen naar mij luisteren. Vooral als ik vind dat ze zich moeten gedragen op school en ze absoluut hun best moeten doen. Iets wat ik wel anders doe, is de kinderen de ruimte geven wie ze zijn. Of zich te ontwikkelen tot wie ze zijn, om te kunnen uitblinken in wat ze werkelijk willen doen in hun leven. Mijn vader had een andere basis van opvoeding, meegekregen uit zijn rugzakje. Een prima opvoeding, maar ik doe dingen soms anders. En dat is goed, want we zijn uiteindelijk ook twee verschillende mensen. Mijn vader is trouwens wel de beste zoals je vorig jaar hier kon lezen.

Nieuwe vrijheden delen met de kinderen

Ondanks al mijn verantwoordelijkheden en mijn vaderlijke plichten, heb ik gelukkig ook nog genoeg vrijheden. En sterker nog, die vrijheden creëer ik op wat voor een manier dan ook. Bijvoorbeeld om dit te doen: Expeditie Flow. En andere vrijheden. Samen met Rachel natuurlijk. Het geeft ons de mogelijkheid om leuke dingen te blijven doen die we allemaal leuk vinden. Zoals reizen. Dat doen we een heel stuk duurzamer, al is onze huidige auto ook geen perfecte optie. Nog. Working on that! Vliegen vermijden we in elk geval zoveel mogelijk. Toch hebben we al veel plekken in Europa bezocht, mooie herinneringen gemaakt, familie en vrienden bezocht, inspiratie en geluk gevonden en nog veel meer moois. Het mooiste van dit alles is misschien nog wel dat we de kinderen meegeven dat je door wie je bent, kunt doen wat je belangrijk en goed vindt voor jezelf en de wereld. En dat het resultaat daarvan je ruimte geeft om kansen te benutten en vrijheden tegemoet te treden, zonder moeder Aarde pijn te doen.

Kinderen geven hoop!

De kinderen zijn nu 16 en 14 en gaan beide over naar de examenklassen op hun niveau. Ze sporten fanatiek, hebben bijbaantjes, doen leuke dingen met vrienden, creëren (steeds weer) nieuwe dromen en worden steeds mooiere mensen. Van dit gezinnetje ben ik voor de kinderen nu dus part-time vader. Liefvader, bonusvader... hoe je het noemen wilt, als ze hier zijn in de tijd van onze co-ouderschap. Natuurlijk is dat verhaal van "geen kinderen willen" een beetje afgebrokkeld, want ik heb ze nu. En deze twee kinderen kunnen hele mooie kinderen worden. Ze kunnen groeien naar hele mensen die hele mooie missies kunnen gaan doen voor deze aarde. Voor de mensheid. Ik hoop in elk geval dat ik - ondanks dat ik mijn sombere kijk op de mensheid nog niet heb verloren - ze meegeef dat zij de wereld een beetje mooier kunnen maken. Met meer liefde, geluk, gelijkheid, vrede, zorg en meer. Om stiekem nog meer hoop te hebben, dat alles zij alles wat ik niet bereik voor deze wereld, wel zullen bereiken. Kinderen geven hoop. Ze gaven trouwens ook heel veel hoop toen ze baby waren, maar die Pamper-jaren heb ik gelukkig overgeslagen. Lucky me!

Ondertussen blijf ik werken aan mijn dromen. Voor mijzelf én als voorbeeld voor mijn kinderen. Én ik blijf ik stug doorgaan met die missie van toen: kinderen die wel geboren worden zoveel mogelijk gelijke kansen geven. Een grote kans dat zij namelijk de wereld van morgen wél mooier maken!

Goede voornemens, nieuwe doelen 2018

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *