Heb je zojuist op de link geklikt? Mooi en bedankt. Dat vind ik nou het mooie aan social media. De laatste weken heb ik het bloggen weer opgepakt. En via diverse social media heb ik mijn blogs kunnen delen. Ik heb daarop leuke reacties gekregen. Niet omdat mijn blogs perse zo leuk waren, één ging immers over rugzakjes uit het verleden en de pijn die je in zo’n rugzak met je meedraagt. Met name in het begin van een nieuwe relatie.
Kwetsbaar
Voor veel mensen was de blog een herkenning. Of houvast. Misschien doorbrak ik ook onbedoeld wel een taboe met die blog over die rugzakjes. Een van de mensen die reageerde noemde de blog gedurfd. Omdat ik zo’n inkijk gaf in mijn privéleven. En de kwetsbaarheid die dat leven heeft. Zelf vond ik dat niet zo bijzonder. Elk leven gaat toch met ups en downs? Of ben ik daarin een uitzondering? Het lijkt mij niet, maar het zette mij wel aan het denken.
Sterk hart
Inderdaad: de woorden die ik deel, de zinnen die ik bedenk, komen recht uit het hart. En ja, dat is wel een kwetsbare plek in de mens. In mij. Hoe breekbaar is die plek wel niet als iemand je verlaat of je iemand verliest. Een ontzettend broos plekje in je lichaam. Tegelijkertijd is een hart ook ijzersterk. Zolang het klopt, weet het hart zich steeds weer te helen. Vaak door tijd. En vindt het de kracht voor iets nieuws. Althans, bij de meesten. In elk geval bij mij.
Het leven is niet altijd een feest
En toch… het leven is niet altijd een feest. Wie doet dat ons eigenlijk geloven? Doen social media dat? Heeft social media een soort van erecode die zegt dat je je persoonlijk leed niet deelt? De moment van de dood? Mijn momenten van depressie? Mijn baaldag op werk? De botsingen die ik (echt maar zelden) soms heb met Rachel? Is dat allemaal gedurfd? Of is dat echt? Is dat ook mijn dag, is dat wie ik ben?
Social happy media
Wat mag wel op social media en wat niet? Wat delen we daar eigenlijk? Waarom? En voor wie? Aan wie wil ik wat vertellen? Of is vertellen mijzelf bewijzen? Is bewijzen weer zoeken naar bevestiging? Ik doe er zelf in elk geval vrolijk aan mee. Wie mijn tijdlijn leest op Facebook of mij volgt op Instagram ziet voornamelijk leuke dingen. Ik zal er niet om liegen: er gebeuren momenteel gewoon heel veel leuke dingen in mijn leven. What you see is what you get. Ik probeer in elk geval de beelden niet te laten liegen, de schijn ophouden en te bedriegen. Dus ook als het moment komt dat het even minder gaat.
Pubers vs. ouders
Momenteel gaat het goed. Maar we hebben ook andere tijden meegemaakt. Zo heb ik genoeg aanvaringen gehad met bonuszoon en dochter over opvoeding, liefde, respect, treiteren, geluk, toekomst, school, pijn en alles wat het leven het leven maakt. Heel veel gesprekken gaan van een leien dakje. En de openheid en veiligheid die we thuis creëren bieden ook ruimte voor goede gesprekken en belangrijke vragen. Maar niet alle gesprekken lopen even soepel. En dat is ook logisch.
Wat een ouder nu belangrijk vindt, vindt een kind totaal niet. Simpel voorbeeld: een ouder kan een opgeruimde kamer praktisch vinden, een puber denkt daar het zijne over. Je kunt er vervolgens flinke discussies over voeren. Toch moet je jezelf voorhouden, dat ondanks je gelijkheid in menszijn, er nog altijd een verschil zit in leeftijd, in levensfases en levenservaring. Het is de conditionering van ouders die lijnrecht tegenover de onbevangenheid van kinderen staat. Het is ouderlijke wijsheid die tegenover puberende eigenwijsheid kan worden weggestreept. Nog maar te zwijgen over alle gevaren waar we onze kinderen voor willen behoeden, terwijl zij toch liever echt zelf wel even graag willen ontdekken hoe het één en ander werkt.
Dit filmpje van Omdenken heeft mij in elk geval veel geleerd, hoe ik (ook nog eens als bonus)vader om kan gaan met een puber.
Afscheid nemen als de dood aanklopt
Het geluk wordt ons dus ook niet zomaar in de schoot geworpen. Sterker nog, in onze relatie zijn wij inmiddels ook geconfronteerd met afscheid nemen. Vorig jaar namen we afscheid van de stiefvader van Rachel. Een man die tijdens zijn samenzijn met de moeder van Rachel vol toewijding heeft gezorgd voor zijn samengestelde gezin. Hij streed een korte maar heftige en intense strijd. Toen hij voelde dat hij die strijd niet kon winnen, heeft hij waardig afscheid kunnen nemen van ons allemaal. Hoewel een kort ziekbed de pijn verzacht, is het verlies er niet minder om. We namen afscheid terwijl we op het punt stonden om Floooow te lanceren en we tijdens de gemeenteraadsverkiezingen een klapper zouden maken. Het werden hoogtepuntjes in de schaduw van ons verdriet. Wel wetende dat hij trots zou zijn geweest.
Schouder aan schouder
De dood ging ons dus ook zeker niet voorbij. Het leven is ook voor ons niet altijd even een mooi Instagram-momentje. Het was vooral offline het delen van verdriet en het steun zoeken bij elkaar. Gelukkig zijn we een hecht gezin, een hechte familie. Geworden trouwens ook, want zelfs daar hebben we hobbels moeten nemen, plooien moeten gladstrijken en onszelf moeten overwinnen om elkaar vol liefde te kunnen omarmen. En dat alles hebben we gelukkig allemaal op tijd geregeld, zodat we in de roerige tijden schouder aan schouder ons leed met elkaar konden dragen.
Mag ik mij online klote voelen?
Zo zie je maar: het leven is niet altijd even een nonchalante duckface of vette Insta-selfie. Het leven is soms gewoon klote en dat mag ook wel gezegd worden. Gedeeld worden. Of dat nu offline of online gebeurt. We hebben immers toch allemaal wel eens onze shit to deal with? Er is zoveel niet goed gegaan met mij, dat mag dan toch best gezegd zijn? Ook dat ben ik toch? En als ik mij klote voel, mag dat gevoel toch ook nu bestaan? Ook online?
Het hoeft niet altijd leuk te zijn
Ik vraag dit openlijk af omdat ik getriggerd was door de presentatie die je vindt in de video hieronder. Dirk de Wachter stelt in zijn verhaal dat we best wel een eens ongelukkig mogen zijn, een beetje druk mogen ervaren en het niet altijd leuk hoeven te hebben. Simpelweg omdat het échte leven gewoon niet altijd leuk is. Ik raad je aan om dit filmpje te kijken of het als podcast eventueel op te zetten, terwijl je ondertussen een klusje of iets doet.
Het zal je goed doen en het geeft je mogelijk inspiratie. Opdat de boog van geluk en van alles moet leuk zijn, niet altijd gespannen hoeft te staan. Dat ‘je klote voelen’ mag bestaan en je wellicht helpt om te snappen, wat geluk voor jou betekent. Die betekenis biedt je weer inzichten hoe je het zoveel mogelijk na kunt jagen. Zonder dat het moet, gewoon… omdat het mag. En omdat het alternatief van pech en niet leuk ook gewoon mag bestaan.
Zorg voor elkaar
Gelukkig kan ik dat nu zeggen in een goede fase van mijn leven. Maar onthoud goed: ieder huisje heeft zijn kruisje. Achter elk mens schuilt een verhaal. En misschien nog wel belangrijker. Achter elk geluksmoment op social media, schuilt misschien heel veel offline leed. Wees daarom lief voor elkaar. Aardig. Geïnteresseerd. Zoek elkaar op en zorg voor elkaar. Online en offline. Als dat nou meer gaat gebeuren, durf ik echt te zeggen: vind ik leuk!
Hoe gaat het eigenlijk met jou?
Ook interessant: