Op de socials vindt iedereen er van alles van. Of men er nou verstand van heeft of niet. Inderdaad, een mening mag. Maar ik weet er eigenlijk geen raad meer mee. Ik loop leeg van al die meningen, alle inzichten, alle negativiteit. Ik heb daar gewoon geen zin meer in. Mag dat ook?
Niks vinden, weinig zeggen
Die vraag stel ik bovenal aan mijzelf. Stel je voor dat iedereen die vraag aan mij gaat beantwoorden. Die drang is er namelijk. Weer een mening, Ik wil zeker niet mijn kop in het zand steken en ja, er zijn genoeg redenen om je stem in de straten te laten horen. Ik kan het alleen zelf niet allemaal opbrengen. Bovendien is niet alles wat gezegd en bovenal beweerd wordt, de standpunten waar ik achter sta. Of niet volledig. Of ik heb er simpelweg geen mening over. Wil ik ook niet over nadenken. En dus weet ik niet precies wat ik dan op straat zou moeten roepen. Voor een ander of voor mijzelf.
Druk met genieten van voor mij relevantere dingen
Er zijn heel veel issues om mij in te lezen en in alle eerlijkheid: zoveel tijd heb ik niet. Ik werk graag, ik sport graag, geniet van de plantjes op balkon of een bezoekje aan familie… en als ik dat allemaal niet doe vind ik puzzelen, Insta-reels of sport kijken leuker dan al die nieuwsmedia. En wat er dan te lezen valt, is zoals gezegd niet heel inspirerend, hoopvol en positief. Dan lach ik liever voor de dertigste keer om een Ronald Goedemondtje of Henry van Loontje op Netflix, als ik al dat andere niet doe. Of ga ik lekker aan de slag voor mijn American Football-clubje waar ik voorzitter van ben.
Meningenmoe
Ik ben een beetje meningenmoe. De meningen van anderen en zeker ook de meningen van mijzelf. Over Kaag, Kaboel, de formatie, corona, lerarentekorten, het Marengo-proces, de mishandeling op Mallorca, de paralympics, homowetten in Hongarije, abortussen in Texas, de dictatuur in Wit-Rusland, ruimtereizen… man, man, wat heb ik daar nou zinnigs over te zeggen? Zwijgen is soms goud. Een ander vindt dan weer dat zwijgen toestemmen is. En zo vindt de een weer wat over een ander en splijten we vervolgens onze levens. Alleen instemmen met de ander, maakt relaties nog leef- en houdbaar.
Where is the love?
Jammer, want alleen liefde overwint alles. Alles. Alleen liefde laat zich niet leiden. Bovendien wordt liefde steeds vaker gekoppeld aan dat zojuist genoemde instemmen. En dat wil ik niet altijd. Ik wil niet altijd instemmen met mensen die niet instemmen. Ik wil óók anders kunnen zijn, ook al geloof ik niet hetzelfde, leef ik niet hetzelfde, denk ik niet hetzelfde. Het mag niet uitmaken of ik meer volgend ben of juist ergens kritisch tegen ben. Ik wil mogen volgen zoals ik dat voel en ook niet volgen als ik twijfel. Ik heb ook dat recht. Net als de ander. Ik wil ook zeker niet aan een zijde staan. Op de flanken ben je het meest van elkaar verwijderd. Ik wil bereikbaar zijn, de verbinding vormen en de brug slaan. Dat kan alleen als je bij elkaar in de buurt blijft en elkaar durft vast te houden, ongeacht wie je bent en wat je denkt. De lijm tussen jou en mij is liefde. Liefde is krachtiger dan gelijkheid, respect en opinie.
Liefde verbindt!
Ik hunker naar lief en liefde. Naar optimisme en positivisme. Naar de oprechtheid van dat alles. Niet vanuit een groep, een mening of een overtuiging, maar vanuit intrinsiek gevoel. Naar mensen die zonder hun mening continu te ventileren elke dag weer werken aan een mooiere wereld. Niet omdat ze van alles vinden, maar van alles mooier en liever willen (maken). Het is in een polariserende politiek instabiele en wrede wereld bijna ondenkbaar. Zoals ik zei: toch gaat het ons lukken. Liefde overwint alles en liefde is krachtiger dan alles.
Wat mij betreft delen we daarom wat minder “ik vind” en “mijn mening” en benutten we onze vrijheid om soms even iets meer te zwijgen… en vooral véél méér liefde te delen. Heel veel meer liefde overwint altijd alle haat. Liefde verbindt!
Dat is tenminste... mijn mening. Wat ik vind.
De onderstaande reddingsboei symboliseert misschien wel een beetje mijn gevoel. Soms denk ik: boeiuh! En eigenlijk denk ik dat steeds vaker. Vooral over wat mensen allemaal vinden. Tegelijkertijd is de reddingsboei een mooi symbool of een mooie metafoor om uit te gooien. Vanuit mijn perspectief van liefde tenminste. We kunnen wel wat liefde gebruiken en laten we ons, ongeacht onze verschillen, vastpakken aan deze liefdevolle reddingsboei. En laat ons na de storm, naar rustigere oorden dobberen en wat meer genieten van elkaar.